در التماس مرطوب چشمهای سیاهم، نه به تکرار همیشهگی این بود، که نبودم، به غیبت حضوری که تو بودی … چقدر دوست دارم بنویسم از آنچه نشد که اینهمه مدت بنویسم که چقدر دلتنگم … آنطور که معصومانه نگاهم میکنی، آبی و عمیق، و من باز هم مثل آن دورها، سر بگذارم روی شانه کاغذیات،…Continue reading من تشنهام، تو بنوش!
سال: ۱۳۸۵
از تهی سرشار …
خیلی خیلی کم پیش میآید که به مردن فکر کنم، به اینکه اگر بمیرم، واقعاً ممکن است چه اتفاقی بیافتد؟! به اینکه کاش میشد آدم یک روز، پا بشود برود یک جای دور و دنج، بعد مثل « قوی زیبا » آنقدر بخواند که « خود در میان غزلها بمیرد … »، داستان همهی مردان…Continue reading از تهی سرشار …
در کوچهی ما جای تو سبز است …
در شمارهی هشتم / سال سیزدهم ماهنامهی گلآقا صفحاتی را اختصاص دادهاند به زندهیاد « عمران صلاحی »، مرد خوبی بود، این را میشود توی چشمهای ریزی که بالاتر از سر همهی ماها، افق دیگری را تماشا میکنند فهمید. نوشتههایشان و طنز رک و بیشرم مردی که محجوب هم بود! البته، بسیار دلنشین است. بدون…Continue reading در کوچهی ما جای تو سبز است …
سلام!
آمدن، بعد اینهمه نبودن، مُردن برای فرار از تحمل سوختن، سوختن از آنچه نهخود است، ناخودیهایی که همهی خودت را، تمام بودت را بخواهند که نابوده کنند … سلام! مُردن، نه آسودنم بود و نه پیمودن راهی که گزیده بودم. ناگزیری خندهآوری بود رفتنی که به یکباره برای نجات آنچه از من باقی مانده بود،…Continue reading سلام!
بدرود …
سوسن مُرد ….
دختر!
و انّک لَعلَی خُلقٍ عَظیم …(قلم، ۴) اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ «۱» خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ «۲» اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ «۳» الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ «۴» عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ «۵» کَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَیَطْغَى «۶» أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى «۷» إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى «۸» أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى «۹» عَبْدًا إِذَا صَلَّى «۱۰» أَرَأَیْتَ…Continue reading دختر!
بانوی نیشکرها/م
توی گوشم میگوید،« این یکی از بهترین سفرهایم بود سوسن! »، دلم میخواهد همینطور که توی بغلم هست، بماند. کاش میشد آدم کسی را که دوست دارد، بغلش که کرد برایش بماند … آنوقت دلتنگی نمیآمد سراغ آدم، وقتی مقنعه نماز را سرش که کرد، بوی دخترک که پیچید توی دماغش، اشکش در نیاید که…Continue reading بانوی نیشکرها/م