یک
فیلم صامت و سیاه و سفید آن هم در این دوره و زمانه ساختن و با همین فیلم نامزد
دریافت کلی جایزه هم بودن، به قدر کافی کنجکاوی آدم را تحریک می‌کند. خصوصاً که
رقیبِ درخت زندگی هم
باشد و درخت زندگی را هم تماشا کرده باشی و چنگی به دلت نزده باشد و گرچه امیر هم به
شدت در مقابل ایده‌ی تماشای «آرتیست»
مقاومت کرده باشد تا امشب. تا از شدت ذوق و شعف تماشای یک فیلم عجیب، انسانی، دوست
داشتنی و سرشار از نوستالژی بپذیریم که جوایزی که درخت زندگی دریافت کرده است،
حقیقتاً تحت تأثیر سیاستی کلی و حاکم بر تمامی فستیوال‌های فیلم دنیا بوده است …
امیدوارم که فردا آرتیست، به حق خودش دست یابد.
خیلی
به ندرت پیش آمده است که موقع تماشای فیلم، اینقدر ذوق زده بشوم … حقیقتاً!