فیلم
زیبا؛
«من
مادر هستم»، ماجرای قدیمی با هر دست بدهی با همان دست می‌گیری است. دنیا دار
مکافات است، است. باش تا باشم است. فیلمی با داستان روان، ساده و صمیمی است که نه
توی ذوق می‌زند، نه شعار می‌دهد و نه بازی می‌کند. به قدری واقعی و روزمره است که
تنت را بلرزاند که بفهمی، باور کنی با هر دست بدهی با همان دست می‌گیری.
و تأثیر مخرب روانی قصاص برای کسی که می‌توانسته است ببخشد.
گویا
در زمان اکران عمومی، فیلم مورد مهر مذهبیون قرار گرفته بوده است. نمی‌دانم
اینهایی که به یک فیلم اخلاق‌گرایی مثل «من مادر هستم» ایراد می‌گیرند و مانع
اکرانش می‌شوند زحمت تماشایش را به خودشان داده‌اند؟
فیلم خوب؛
«چه خوبه
که برگشتی» بر اساس طرحی از یکی از نمایشنامه‌های گوگول است. یعنی روسی‌طور است و
باید روسی‌طور تماشایش کنی تا متوجه شوی از چه حرف می‌زند. یک فیلم شلوغ و در هم
بر هم که رضا عطاران و حامد بهداد خوب از عهده‌اش بر آمده‌اند. پیام فیلم ساده است:
هیاهوی بسیار برای هیچ.
پ.ن:
مهناز افشار دارد یاد می‌گیرد و البته دیرهنگام فهمیده است باید در انتخاب فیلم‌هایش
دقت کند. چند وقت پیش فیلم قاعده بازی را دیدم تصادفی و مقطع در جایی و دیدم الناز
شاکردوست هنرپیشه قابلی است. فقط متأسفانه تن به بازی در هر فیلمی می‌دهد که وجهه‌اش
را پایین می‌برد. امیدوارم زودتر از مهناز افشار بفهمد دارد اشتباه می‌کند.