«باغ ایرانی» را امیر صادقی دوست عکاسم معرفی کرد. پارسال. البته ما سال گذشته وقتی رفتیم که لاله‌هایش را چیده بودند ولی با این وجود باغ به قدری زیباست و به قدری تردد با ویلچیر در آن آسان است که داشتن یا نداشتن لاله‌هاش برایمان مهم نبود. هر چند پارسال رفتار خانواده‌ای که جلوی رمپ بساط ناهار پهن کرده بودند و در جواب اعتراض نگهبان فرموده بود کدام معلولی میاد اینجا آخه؟ خاطرمان را مکدر کرد.
امسال اما میان آن همه لاله‌های خوشرنگ، آن همه تنوع و نشاط و خنکی بی‌نظیر هوایش و باز و باز و باز آسودگی تردد در آن لذتی دیگر بردیم. خدا پدر طراح و سازنده‌اش را بیامرزد. خدا اجر دنیا و آخرتش را سنگین و رنگین کند.
این هم عکسهایی برای چشمان شما:
