من به این فیلم بدهکارم. ماههاست که میگویم باید دربارهاش بنویسم و یادم میرود. هر وقت بنجل ایرانی میبینم که میلیاردی تیلیاردی فروخته فقط برای خاطر سر و ته لخت یک زن یا اینور آبی آنور آبیهایش، کلکهای خاص سالن دارها یا هر چی که فکرش را بکنید، میگویم باید درباره این فیلم بنویسم. فیلمی که بعد از نزدیک سی چهل بار تماشا هنوز برایم جذاب و شیرین است و هنوز هر بار چیزی کشف میکنم توی دیالوگها یا اکتها، که چقدر توانا بوده نویسنده و کارگردان و بازیگرهایش تک به تک. گیرم رقم فروشش کم، مهم این است که بدون استفاده از «زن» به شکل ابزاریِ زنندهاش یا تکههای منشوری خاکبرسری، یک فیلم خندهدار خوب تولید شده است.
خوب، بد، جلف را میگویم.
من و همسرم هم شصتاااااااد بار این فیلمو دیدیم و هربار تو اون صحنه پانتومیم بازی کردنشون ریسه رفتیم از خنده
واقعااااا دوسش دارم
اینو همه می دونن همه ، از چه کسی هستش ؟ که تو فیلم خوب بد جلف بکار میره
نه نمیدونم.