کسانی که به انباشتن مال و ثروت‌اندوزی بپردازند با آتش «جحیم» عقوبت خواهند شد. البته قرآن دیدگاهی فاجعه‌آمیز و مصیبت‌بار و خشن از جهنم ارائه نمی‌کند. آیاتی که «جحیم» را توصیف می‌کنند، بیش از آنکه توام با خشونت باشند، غمناک و تأثرانگیزند. بعدها در سنت اسلامی واژه‌ها و مفاهیم آسمان (عرش)، دوزخ و روز قیامت تشریح شد. اما قرآن خود سخنی در این‌باره نگفته و زبانش مشخصاً ابهام‌آمیز و راز آلود است. مهم‌تر اینکه شنونده را وامی‌دارد تا هم‌اکنون با روز داوری مواجه شود. روز حساب اتفاقی دور و دراز نیست؛ بلکه روز آشکار شدن حقیقت است. بازخواست کامل و بی‌امان و استفاده از فعل زمانِ حال شنوندگان را وادار می‌کند برایندهای رفتار خود را در زندگی روزمره بپذیرند. روزی می‌رسد که می‌فهمید عمرتان را در این دنیا تلف کرده‌اید و آنقدر دیر شده که هیچ کاری نمی‌توانید برای جبران آن انجام دهید؟ قرآن موکداً می‌پرسد: «پس شما به کجا می‌روید؟» انسانها ذاتاً شرور نیستند، بلکه فراموش‌کارند، همه می‌خواهند مفاهیم ناخوشایند را از یاد ببرند. از این‌رو، آنها نیازمند یادآوری (ذکر) مداوم‌اند. خداوند خطاب به محمد (ص) می‌گوید: «پس تذکر بده، که همانا تو تذکر دهنده‌ای».
کارن آرمسترانگ/محمد؛پیامبری برای زمانه ما/علیرضا رضایت/تهران:حکمت،۱۳۹۵/ص.۵۶