پدر کت و شلوار سرمه‌اش تنش بود و کلاه شاپو. ایستاده بود بلند و نگاهش دور بود. آلزایمر گرفته بود. من هنوز باهاش حرف نمی‌زدم و به خواهر برادرها می‌گفتم چه کنند. من همیشه همین‌قدر «وجود» دارم. هیچم. ________________ سیدعلی صالحی*

نوشته: وقتی درونم خوب نیست، همه رو آزار میدم.. تا حدی که فک می کنن خودخواه و بد ذاتم.. ولی من فقط غمگینم و نمی تونم با چیزهایی که در اون مقطع باید کنار بیام، تا کنم.. 🙁 +

روزی که پدر در حال مُردن بود باورش برایم سخت بود، فکر می‌کردم مثل چند وقت پیش فشارش افتاده و نمی‌فهمیدم چرا بالای سرش قرآن می‌خواندند و چرا مادر مرغ پر کنده شده و چرا خواهر بزرگم آنطور زد روی پاهایش و کمرش خم شد. من فشارش را گرفتم و سرم آماده کردم و نشستم […]

  کتاب «کودک فلسطینی» از کتاب‌های کودکی من بود که اصلاً یادم نیست دادمش به سیب یا گم و گور شد. بادمجان کودک فلسطینی  قصه شبیه همین بادمجان بود که سرباز اسرائیلی فکر می‌کند نارنجک است و اسلحه‌اش را می‌اندازد و فرار می‌کند. آخ یادش بخیر.  

  اولین‌بار که دیدمت لبهایت خشک بود، گفتم با من. خودم با بوسه لب‌هایت را تر می‌کنم. الان مدت‌هاست نبوسیدی‌ام. حالا حواست هست، لب‌تر کُن داری همراهت. می‌بینم انگار نه انگار که نبوسیدی‌ام اما لب‌هایت خشک نمی‌شوند.  

خیلی پیش آمده بود که با خودم فکر کردم اینهایی که به فرزندخواندگی پذیرفته می‌شوند و بعد از سالها می‌فهمند که فرزند این خانواده نیستند چرا به هم می‌ریزند؟ حالا می‌فهمم که چقدر درد دارد.

پاره پاره‌ام. کوبیده در هم بالای خرابه‌ای ویرانه‌ای رها شده‌ام. غمگینم. اندوهگین و سردرگم. ابراهیم صدایم بزن!