وقتی ترانه تیتراژ سریالی که می‌خنداندت، قلبت را می‌فشارد که انگار هنوز آذر سال نود و پنج است. آغاز گریه‌ها و حیرت‌ها و بی‌کسی‌ها و بی‌عشقی‌هایت. تو بیا تا آرام بگیرد قلبم، پشت پلک‌های متورم و دردناک از گریه‌های دم به دم، نور متصل باش، آبی بیکران باش، عشقی روان باش. تو بیا ای شور […]

  شب دل‌کندنت می‌پرسم آیا باز می‌گردی؟! جوابت هرچه باشد، بر سوال خویش می‌گریم… فاضل نظری‌

  «… این عکس یک نعل تازه از کوره به در آمده است که خودم از یک آهنگری سنتی در بازار اصفهان گرفته‌ام. نعل تازه چون بر سنگ و خاک ساییده نشده لبه‌های تیزتر و برنده‌تری دارد. اما نکته علمی آخر: طبق جستجوهای من از چند سایت سوارکاری و پرسیدن از رفقای آشنا با اسب، […]

تو قَد کشیده‌ای، یا که عمو کمان شده است؟ و یا دوباره علمدار نوجوان شده است بخند حضرتِ عباسِ سیزده ساله که خنده‌یِ تو برایِ حسین، جان شده است دلم برای حسن تنگ شد تو را دیدم کریم‌زاده کریم است، این همان شده است بگو علی و بگو مجتبی، بگو تکبیر بگو که نامِ تو […]

  به امیر می‌گفتم حالا حال و روز حضرت زهرا را بهتر می‌فهمم. قیاسش درست نباشد شاید، ولی حالش همان حال است… سرآسیمگی، بی‌کسی، اضطراب همان است. تندی و کندی‌اش فرق دارد فقط.   

  ‌ از آنچه مادر برایم و در واقع از من برای خودش حفظ کرده، تکه پارچه‌ای که دوره راهنمایی در مدرسه آموزش گلدوزی داشتم، تا گلدوزی که دهه هفتاد دوخته بودم و نمی‌دانستم کجا گم و گور شده، از اولین قلاب‌بافی‌هایم و… آخ آخ آخ تکه لباسی که از وقتی مجرد بودم داشت تا […]

  شده تا به حال جایی باشید که میراث تقسیم می‌کنند؟ من بچه بودم که توی یک فیلم انگلیسی خواهر برادرها را دیدم سر وامانده‌ی مادر دعوا می‌کردند، حالا دعوا نه گیس و گیس‌کشی اما، آن چشمداشت را می‌گویم. آن حرص تصاحب «یادگاری» که هر وقت استفاده کردم برایش صلوات می‌فرستم. اگر تا به حال […]