به یاد خود کن آبادم که بی یاد تو ویرانم

خوابیده بودیم توی اتاق نشیمن خانه پدری. بیدار شدم دیدم سر و ته خوابیدم، چرخیدم. مادر لحاف تخت ما را پیچیده بود به خودش و دست‌هاش را روی هم گذاشته بود زیر صورتش، مثل همیشه که می‌خوابید. صورتم را بردم جلو و تا می‌شد نفس کشیدم. بوی تنش، بوی حنای دست‌هاش را کشیدم تو. آخ. چه موهبتی است خواب دیدن.