توی عروسی پناه، شریک ارژنگ در نهنگ عنبر؛ یک پسر جوانی بین جوان‌ها می‌رقصد، رقصیدنی. قشنگ حس گرفته، توی نقشش فرو رفته. حالش را در آن لحظه خریدارم و البته چال روی لپش را.

یک فیلم قدیمی داشت پخش می‌شد. مادر و دختر سه چهار ساله داخل کیوسک تلفن زنگ زده بودند به پدر که راه دور بود. پدر به دخترش گفت بوسم کن. دختر بوسش کرد. پدر گفت محکمتر. دخترک لبهای خیسش را چسباند به دهنی گوشی و بوس محکمتر فرستاد. قبل از کرونا چه نترس بودیم.

خوابیده بودیم توی اتاق نشیمن خانه پدری. بیدار شدم دیدم سر و ته خوابیدم، چرخیدم. مادر لحاف تخت ما را پیچیده بود به خودش و دست‌هاش را روی هم گذاشته بود زیر صورتش، مثل همیشه که می‌خوابید. صورتم را بردم جلو و تا می‌شد نفس کشیدم. بوی تنش، بوی حنای دست‌هاش را کشیدم تو. آخ.…Continue reading به یاد خود کن آبادم که بی یاد تو ویرانم

آداب فراموشم شده است.

او مردی است که در زمین چون بندگان بود، مانند آنها می‌پوشید،  چون آنها می‌نشست و با آنان همنشین بود و در آسمان با خداوند آسمانها و زمین. پیام بسیار ساده است. اما او بسیار رنج برد.

رهبر پیش‌نماز بود و با گریه نماز می‌خواند. گزارشگر گفت بیست نمازگزار دختر هجده ساله پاک در پی حمله مسلحانه شهید شدند. چون حمله از پشت سر بوده و زنان در تیررس بودند، اما اشتباه می‌کرد پسران جوان هم زخمی و کشته شده بودند. میان مسجد می‌چرخیدم که بیدار شدم. ساعت شش و بیست‌ودو صبح…Continue reading خرمشهرها در پیش است