حضرت ابراهیم (ع) شخصیتی عجیب در تمدن بشری است. او را از ترس مأموران نمرود که بر اساس یک پیشگویی، نوزادان پسر متولد آن سال را می‌کشتند، مادر در غاری پنهان می‌کند و او تا ۱۴ سالگی به تنهایی و به دور از تمدن رشد می‌کند. در همین تنهایی است که پی به وجود خدای یکانه می‌برد. بی تعلیم معلمی.
در حدیثی از حضرت باقر (ع)، خداوند حضرت ابراهیم را از مقام عبد، به مقام نبوت سپس رسالت سپس خلیلی و در نهایت، مقام امامت می‌رساند. شاید برای همین است که غالیان مقام امام را بالاتر از نبوت می‌دانند و امامان را بر جمیع انبیاء حتی با کمی اغماض از حضرت محمد (ص) بالاتر می‌دانند. خب بدانند نوش جانشان. اما سوال من این است که حضرت ختمی مرتبت ارواحنا فداه در معراج، وقتی خدا می‌پرسد چه می‌خواهد، بیان می‌دارد مرا عبد خود قرار ده. حالا مقام عبد بالاست یا نبوت و امامت؟
این چه اصراری است که برای بالا بردن مقام امام، دست انداخته‌ایم به مقام انبیای الوالعزم حتی؟ بر منبر و هیآت هم می‌کنیم در گوش خلق‌الله. طوری که آقای عابدینی که در برنامه سمت خدا داستان رسالات می‌شکافد را پیام می‌دهند که ما را چه به لوط و موسی. از امامان بگو.
رویشان نمی‌شود وگرنه قرآن را هم از انبیا خالی می‌کردند.