این روزها در تحلیل‌ها زیاد می‌شنویم که اغتشاشات اخیر بی‌سر و بی‌بدنه و رهبر است و از این جهت با اتفاقات سال ۸۸ فرق دارد.
مدتی است که دارم آرشیو وبلاگ را سر و سامان می‌دهم و عجیب رسیدم به دی‌ماه ۸۸ و البته به مطالب ویژه آن سال. و این مقاله که این قسمتش قابل توجه است:
«بیهوده نیست که صدای آمریکا و بی بی سی لندن و رسانه های همروند با آن ها، دارند برای این جنبش و حرکت ایرانگرا و ملیگرا، رهبرانی مسلمان اما کراواتی می تراشند. همه می گویند این جنبش، رهبری ندارد. همه میکوشند “خلاء رهبری” را با خادمین خود پرکنند. اما همه، نمی خواهند دریابند که رهبری جنبش آزادیخواهانهی مردم، در حقیقت خواسته هایی هستند که در این جنبش طرح شده اند. و محتوای آن نیز، چیزی جز دستیابی به ایرانی مستقل و خودبوده، در بستر فرهنگ ایرانی و ایرانشهری، نیست. جنبش مردم، نه رنگ و بویی روسی دارد، نه چینی و نه آمریکایی. بنابراین، به رهبران دستْ ساز نیز، نیازی ندارد. بر ما و نیروهای سکولار است که خواسته هایی را که مردم به روشنی در “خیابان های اعتراض” مطرح کرده اند، با مردم و سیاستمداران غربی در میان بگذاریم.
هر فرد و نیرویی، بویژه آنانی که مدعی هواداری از ایرانیت و سکولاریسم هستند، چنانچه بکوشند سیاست های نادرست غرب و پروژه های برآمده از ارزیابی های نادرست آنان را در میان ایرانیان به پیش ببرند، تنها خواهند توانست، مشتی غبار بر حقیقت جنبش مردم بپاشند و با ساده انگاری ها و فریب خود و مردم، چند صباحی بر عمر حکومت جهل و جنون بیفزایند. همین و بس.»
قسمتی از مقاله نهاد اجرایی انجمن آرای ایران در تاریخ ۱۸ ژانویه ۲۰۱۰ با عنوان توَهم آگاهانهی روشنفکران “سبز”