سالهای اول دهه نود آقای امیرحسین قهرایی یک سری دوربین مخفی به نام شوخی با ستارگان ساخته بود. یک قسمتش اینجوری بود که یک تهیه کننده مثلاً با مهران غفوریان قرارداد می‌بست، بعد او را می‌برد یک فروشگاهی که برایش به عنوان هدیه کت شلوار و مخلفات بخرند. امیر یل ارجمند تنها فردی بود که چند بار پرسید چرا باید این همه پول خرج کت و شلوار بشود و اصلاً چرا؟
خیلی آن موقع کیف کردم واقعاً و از اینکه از روی ظاهرش قضاوت کرده بودم ناراحت شدم. خدا ببخشدم.
لقمه حلال اینطوری خودش را نشان می‌دهد. برزو خان! خدا پدرت را بیامرزد، لقمه حرام را کِی و کجا لمباندی که رفتی زیر بیرق شیر و خورشید و بهائی‌گری؟
هر چند بهائیت زمان پهلوی هم روز خوش نداشتند.