در وصف اشعث بن قیس:
کسی که عشیره خود را به دم شمشیر بسپارد، و مرگ را به سوی آنان کشاند حق اوست که نزدیکانش با او دشمنی ورزند، و بیگانگان از او ایمن نباشند.
خطبه ۱۹ نهج‌البلاغه
این بریده‌های نهج‌البلاغه را هر روز در اینستاگرام استوری می‌کردم و چه حیف که در وبلاگ ثبت نکردم، مثل دعاهای صحیفه که خرج واتساپ و اینستاگرام کردم.
این یکی را بدون اشاره به اشعث بن قیس و با هشتگ مصی علینژاد و گروهک منافقین که استوری کردم دوست باسوادی اعتراض کرد [باسواد را بی‌اغراق می‌نویسم] و نوشت اینجوری شامل حال امام حسین هم می‌شود. می‌توانستم وارد بحث شوم اما نشدم چون قبلاً در وبلاگش به شبهه‌‌هایی که کرده بود جواب دادم و جواب نداده بود پس فقط نوشتم که موضوع هرمنوتیک است.
البته امیدوارم اشتباه نکرده باشم که هشتگ‌ها بیشتر آزارش داده بودند تا خود مطلب. با استنادم به یکی دو پست وبلاگش تا آن زمان و البته واکنش‌هایش به برخی پست‌های اخیرم.
اما بعد، آیا تأویل این سخن شامل امام حسین علیه‌السلام می‌شود؟
آیا کسی از خاندانش از او بیزاری جست؟ چه رسد به دشمنی؟ آیا در حق بیگانه‌ای ناامنی ایجاد کرد؟ در حالی‌که شب عاشورا به مردمی که در مسیر به طمعی با او همراه شده بودند بهانه تراشید تا در تاریکی مهلکه را ترک کنند و چندین بار خواست اجازه بدهند حتی با خاندانش به مرزها رفته، از مرزها حفاظت کنند و آغازگر جنگ هم نبود؟بگذریم از اصلی‌ترین پاسخ که خود امام سخت‌تر و بی‌رحمانه‌تر شهید شد و زنده نماند تا در کل مشمول این تأویل شود.
عینیت این اشاره همان علینژاد و منافقین هستند که شامل حامد اسماعیلیون و نوچه‌های جدیدالتأسیس هم می‌شود. به قول لیلای لیلی حامد اسماعیلیون دیگر چه کند تا ثابت شود منافق است؟
فهمیدنش با یا بدون اشاره به نام اشعث بن قیس هم سخت نبود و نیست. مگر اینکه هم مسلک و عقیده با هشتگ‌ها باشی.