کارم از گریه گذشته است به آن می‌خندم

که راستی‌ روزگارْ مرا پس از گریاندن خنداند. به خدا قسم عجبی‌ نیست، که دیگر از شدّت عجب جای‌ تعجّب باقی‌ نگذارد، و کژی‌ فراوان به بار آورَد. آنان کوشیدند تا نور خدا را از چراغش خاموش کنند، و فوران چشمه حق را مانع شوند، و میان من و خودشان آب صاف را گِل‌آلود و وباآمیز کردند. اگر این مشکلات از ما و آنان برداشته شد آنها را به سوی‌ حقّ خالص سوق خواهم داد، و اگر چیز دیگری‌ شد «خود را از غم و اندوه بر آنان تلف مکن، که خداوند به آنچه انجام می‌ دهند داناست*».‌