آن که قرآن در قیامت به شفاعتش برخیزد شفاعتش در مورد او قبول است، و از هر که شکایت نماید شکایتش پذیرفته است، زیرا ندا دهنده‌‌ای در قیامت ندا میدهد: «امروز هر انسانی دچار بذری است که افشانده و گرفتار نتیجه عمل خود است جز آنان که زارع بذر قرآن در سرزمین حیات خود بودند». پس از بذرافشانان قرآن و تابعان آن باشید، آن را رهنمای بر خدای خود قرار دهید، برای خود از قرآن طلب نصیحت کنید، آراء خود را که بر خلاف قرآن است متّهم نمایید، و خواهش خود را که مخالف قرآن است خائن بدانید.
از خطبه ۱۷۵ نهج‌البلاغه
۱- طلب نصیحت، استخاره نیست. کسی که بر خواندن قرآن مداومت کند قرآن با او به گفتگو می‌نشیند و پاسخ ابهاماتش را میدهد و گره از زندگی‌اش می‌گشاید و او را غرق علم می‌کند. به شرطها و شروطها.
۲- شفاعت قرآن مانند شفاعت اهل بیت زمانی رخ میدهد که در این جهان یار و همنشین آنها باشیم. از اوامرشان اطاعت کرده و رهنمودشان را در زندگی بی اما و اگر به کار ببندیم. از امام محمدباقر و امام جعفر صادق شفاعت چنین معنا شده است. البته درجات دارد و مهربانی قرآن و اهل بیت گسترده است. مانند رحمانیت پروردگار.
*حافظ