در سوره نباء رسیدم به این آیات:
«پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آنهاست. آن خداى رحمان، که کس را به او یاراى خطاب نباشد.(۳۷) روزى که روح و فرشتگان به صف مى‌ایستند، و کس سخن نمى‌گوید مگر آنکه خداى رحمان به او رخصت دهد و او سخن به صواب گوید.(۳۸)»
رحمان اسم عجیبی است. در ترجمه رایج اینطور می‌گویند که مهر عموم است و رحیم مهر اخص. اما رحمان شاید عجیب‌ترین نام خدا باشد. نامی که در این دو آیه عظمتش آشکار می‌شود، مهربانی که احدی جرأت حرف زدن تو بگو جیک زدن مقابل هیبت این صفت ندارد.. کجا؟ روز قیامت، روز حساب.
سلمان از پیامبر (ص) نقل کرده فقط یک درصد رحمت خدا در این جهان تجلی دارد و روز قیامت با ۱۰۰ درصد رحمتش تجلی خواهد کرد. شک داشتم تا این آیات را دیدم. تمام تجلی رحمتش؛ رحمانیتش.
چطور تا امروز این دو آیه را ندیده بودم؟
اما در سوره الرحمان می‌فرماید: «عَلَّمَهُ الْبَیَانَ»(۴) آن رب آسمانها و زمین و هر آنچه میان آنهاست، رحمانی که در حضورش کسی جرأت خطاب و تکلم ندارد، همان رحمانی است که به انسان بیان آموخته.
*و هرگز سخن هزل بیهوده نیست (الطارق:۱۴)