«این روزها حتما با اخبار فروپاشی شورای اتحاد و ائتلاف روبرو شده‌اید! اخبار برهم خوردن اتحاد مخالفان ایران. اخباری زرد از این دست که رضا پهلوی در یک اقدام مهم حامد اسماعیلیون و مصیح علینژاد را آنفالو کرد! انقلابی سر تا پا مجاز است.
آیا به خودی خود اهمیت دارد؟ خیر.
باید خوشحال بود؟ خیر.
باید با پوشش دادن این خبر بی ارزش، ضعف اقتصادی و معیشتی روز مردم را نادیده گرفت؟ خیر.
پس چه اهمیتی دارد؟ اهمیت ماجرا را از بُعد تاریخی و آینده ایران در نظر بیاورید. این جمع هشت نفره که در آن از سلطنت طلب تا تجزیه‌طلب و مجاهد حضور داشتند بقول خودشان طیفی از طبقات و افکار مختلف جامعه ایرانی بودند که با هدف دمکراسی خواهی دور هم جمع شدند! عامل وحدت چه بود؟ هیچ! آیا اینان توان ایجاد یکپارچگی و حفظ تمامیت ارضی ایران را داشتند؟
مساله من همین است. در طول تاریخ معاصر ایران، جامعه ایرانی با پذیرش تفاوت‌های قومی، قبیله‌ای، و جنگ‌های داخلی دو عنصر اتحاد داشته است. دو عنصری که جامعه را از فروپاشی و تجزیه رهانید. هر گاه نیز این دو عنصر تضعیف شدند ( به ویژه در دوره قاجار و پهلوی) ایران آسیب جبران ناپذیری را متحمل شد. آن دو عنصر چیست؟
۱. اسلامیت جامعه ایران
۲. فرهنگ، سنت و زبان ایرانیان
فردوسی بزرگ در آن دوره فروپاشی و تجزیه با تاکید بر اشتراک زبانی و فرهنگی بر اتحاد ایرانیان تاکید داشت. اگر مسیر تاریخی طی شود این دو قابل رصد و تحلیل می‌باشند. امام خمینی چگونه در لحظات بحرانی سال ۱۳۵۷ و جنگ هشت ساله که جریانات چپ، جریانات التقاطی، گروه‌های تجزیه طلب به دنبال پاره پاره شدن ایران بودند، ایران را حفظ نمود؟ امام اسلامیت را به حمایت ایرانیت آورد. ترکیب این دو قدرتی ساخت فراتر از موشک‌های امروزی، که شما می‌دانید در آن زمان نه موشکی داشتیم و نه قدرت نظامی امروز را. این کارکرد دیانت است. چرا امروز بیش از هر چیز عقاید دینی و شیعی مورد حمله و شبهه است؟ چون هدف فاصله انداختن بین این دو قدرت است: اسلامیت و ایرانیت. شورای ائتلاف نه اسلامیت داشت و نه ایرانیت! چند ماه هم دوام نیاورد.»
دکتر علیرضا زادبر