به هنگام تلاوت: «یا اَیُّهَا الاِْنْسانُ ما غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَریمِ(انفطار:۶)»
به حق می گویم: دنیا تو را فریب نداده بلکه تو فریفته آن شده‌ای، دنیا پندها را برایت آشکار نمود، و بر عدل و انصاف دعوتت کرد، دنیا با وعده‌ای که از رسیدن بلا و درد بر جسمت، و کم شدن نیرویت به تو میدهد راستگوتر و وفادارتر از این است که به تو دروغ بگوید یا تو را بفریبد.
چه بسا پنددهنده‌ای از امور دنیا که پیش تو متّهم است، و چه بسا راستگویی از اخبار آن که نزد تو دروغگو به شمار آید! اگر دنیا را از روی مناطق خراب شده، و خانه‌های خالی مانده بشناسی آن را با پند نیکویی که به تو میدهد و موعظه رسایی که به گوش تو می‌‌رساند همچون دوست مهربانی خواهی یافت که در رسیدن زیان و ضرر به شخص تو به شدّت خودداری می‌‌کند.
دنیا سرای خوبی است برای آن که آن را خانه خود نداند، و محل نیکویی است برای کسی که آن را به عنوان وطن انتخاب ننماید. نیکبختان دنیا در قیـامت آنانی هستند که امـروز از دنیا فراری‌اند.
به وقتی که زمین بلرزد، و رستاخیز با سختی‌‌ها و شدائدش محقق شود، و به هر آیینی اهلش، و به هر معبودی بندگانش، و به هر امامی پیروانش ملحق شوند، در آن روز هیچ نگاه خلافی، و قدم نابجایی کیفر داده نشود مگر به عدل و درستی. چه دلیل‌ها که در آن روز باطل شود، و چه عذرها که شخص به آن دلگرم بود مردود گردد!
پس به برنامه‌ای روی آور که عذرت به آن پذیرفته شود، و برهانت به آن استوار گردد، و از دنیایی که برای آن باقی نمی‌‌مانی، آنچه را برایت ماندنی است برای آخرتت انتخاب کن و برای سفر آخرت آماده باش، به برق نجات دیده بگشا، و بار و توشه آخرت را برپشت مرکبهای همّت محکم ببند.
از خطبه ۲۱۴ نهج‌البلاغه