بدانید آن بندگان خدا که حفظ علم حق به آنان سپرده شده آنچه را که باید حفظ کنند حفظ می‌‌کنند، و چشمه‌های آن علم را می‌‌گشایند، با هم پیوند ولایت دارند، و یکدیگر را عاشقانه ملاقات می‌‌نمایند، از جام سیراب کننده حکمت به هم می‌‌نوشانند، و سیراب شده بازمی‌‌گردند، در آنها تهمت و بدگمانی راه نمی‌‌یابد، و غیبت و بدگویی نزد اینان نمی‌‌شتابد. خداوند خلقتشان و اخلاقشان را بر این اوصاف بسته است، بر این حال با یکدیگر دوستی نموده و به هم پیوند دارند.
اینان نسبت به سایر مردم همچون دانه‌های برگزیده بذر هستند که آن را تمیز کنند، و خالص و پاکش را گرفته در زمین می‌‌پاشند، پاکسازی خداوند آنان را متمایز، و آزمایش و امتحان آنان را پاک نموده است.
از خطبه ۲۰۵ نهج‌البلاغه
* امام صادق(ع): یَغدوُا الناسُ علی ثلاثهِ اصنافٍ عالمٍ و مُتَعَلِّمٍ و غُثاءٍ، فَنَحْنُ العُلَماءُ وشیعَتُنا المتعلِّمون و سائرُ النّاسِ غُثآءٌ». (مردم به سه دسته شدند: دانشمند و دانش‌جو و خاشاک، ما دانشمندانیم و شیعیان ما دانش‌جویان و مردم دیگر خاشک روی آب.)
و نیز؛ در بحارالانوار آمده است که: در بسیاری از روایات، از علما تعبیر به ائمه معصومین (علیهم‌السلام) شده‌اند. و در آن‌جا بابی دارد تحت این عنوان: «باب انهم (علیهم‌السلام) العلماء فی القرآن و شیعتهم اولوا الالباب». (+)
توضیح: آمدم تیتر زدم «علماء امتی» بعد رفتم اصل حدیث را بیابم و از این جستجو رسیدم به سند نداشتن حدیث و بعد به اینها که انتخاب کردم. با ابتدا و انتهای خطبه که اینجا نیاوردم همخوانی دارد.