امروز این حدیث را از امام رضا علیه‌السلام خواندم: «ما خاندانى هستیم که گذشت را از آل یعقوب و سپاسگزارى را از آل داود، به ارث برده ایم.» از ذهنم گذشت که چطور آل داوود شکرگزار بودند یعنی؟ که ساعتی بعد این آیه ۱۳ سوره سباء را خواندم که بعد از بر شمردن الطاف و نعمات بسیار خاص به حضرت داوود و سلیمان علیهماالسلام، می‌فرماید: «… اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُکْرًا ۚ وَقَلِیلٌ مِنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ» ( اى خاندان داوود، شکرگزار باشید. و از بندگان من اندکى سپاسگزارند.)
در خطبه‌های اخیر هم فهمیدیم که حمد و شکرگزاری واقعی، پیش گرفتن تقوای الهی است. آل داوود با چنان پادشاهی و جلال و جبروت همواره خداترس بودند اما شخصی مثل قارون یا فرعون و سامری و بلعم باعورا با فسقل ذره نعمت الهی چنان گردنکشی‌ها کردند که بیا و ببین.
گذشت آل یعقوب علیه‌السلام هم که بلدیم دیگر. حضرت یعقوب و حضرت یوسف علیهم‌السلام برادران حسود کینه‌توز دروغگویشان را بعد از ۴۰ سال بخشیدند تا پوزه شیطان را به خاک بمالند.
یاد روایتی افتادم درباره امام حسن جان که گوسفندی داشت حضرت که بسیار دوستش داشت. روزی غلامش پای گوسفند را می شکند تا امام را اذیت کند. امام می‌فرماید من هم آزادت می‌کنم تا شیطان را اذیت کنم.
ها. اینطور.