دیشب در ویراستی، کسی نوشته بود با یک اصلاحطلب حرف زدم و ازش پرسیدم آیا از نظر قرآن درباره اسرائیل خبر داری؟ و او گفت من مذهب و وطن را جدا می‌دانم.
برایش نوشتم: «خب قرآن اسرائیل را بسیار تمجید کرده اما درباره رژیم صهیونیستی همان که تو فیلم بود. البته مزاح کردم ولی اگر طرف رند بود با شما مچ می‌انداخت.»
بعد نوشته او و خودم را برای امیر خواندم، نگاهم کرد. بعد از توضیحات متوجه شد. گفت اینطور ننویس آن بندگان خدا از کجا متوجه بشوند؟ گفتم نه او مطالعه کتب دینی دارد، بحثهای مذهبی زیاد می‌کند. طرف شکلک خنده گذاشت. شک کردم. با کلی عذرخواهی پرسیدم آیا همه مطلب را متوجه شده که خندیده؟ گفت اولش تعجب کردم چون می‌دانیم قرآن چقدر اینها را کوبیده. دیدم مزاح کردید خندیدم ولی قسمت اونی که تو فیلم بود و مچ انداختن را نفهمیدم.
نوشتم: «اسرائیل لقب حضرت یعقوب است به معنی مرد برگزیده خدا. بنی‌اسرائیل یعنی فرزندان یعقوب و او را قرآن بسیار ستوده است. اما درباره رژیم صهیونیستی همان آیات دو بار گردنکشی درست است.
«اونی که تو فیلم بود» تکیه‌کلام مرحوم آقای منوچهر نوذری مجری مسابقه هفته بود که زیادی رو مخ بود. ببخشید که مچ انداختم.»
من می‌دانم بیان مبهمی دارم. امیر با نوشته‌های من مشکلش هین است. نه قصد تفاخر دارم نه عمدی است. ذهنم پر از داده‌های به هم تنیده است. موقع کتاب خواندن، خواندن قرآن، تماشای فیلم. قصدم از این نوشته شرح قلم نارسایم است. خلاصه اینکه اگر بسیار پیش می‌آید باهاتان مچ می‌اندازم مرا ببخشید. اما اگر بپرسید با کمال میل توضیح می‌دهم.