وَ سارِعُوا إِلى مَغْفِرَهٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَ جَنَّهٍ عَرْضُهَا السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ
و بشتابید به سوی مغفرت پروردگار خود و به سوی بهشتی که پهنای آن همه آسمانها و زمین را فرا گرفته و مهیّا برای پرهیزکاران است (آل‌عمران:۱۳۳)
خداوند از چه بهشتی سخن می‌گوید؟ گذشته از نعمتهایی که بر شمرده، ذهن قادر به تصور این پهنه نیست. آنچه در مستندهای علمی از مقایسه ابعاد زمین و خورشید منظومه ما با عظیم‌ترین ستاره‌هایی که بشر تا به امروز شناسایی کرده هوش از سر ما می‌پراند، آنچه از میلیاردها سال نوری سخن می‌گوید و قابل فهم نیست برایمان و همچنین این زمینی که بزرگی‌اش را نمی‌توانیم برآورد کنیم.
چه بهشتی. سرشار از نعمت و مغفرت. سلام و امنیت. فرشتگانی که تعدادشان تمام این فضا را انباشته در تکریم و تکریم مؤمنانند. پاداشی بسیار بالاتر از لیاقتمان. ثمن اعلائی که آفریدگار در قبال جانی که خود آفریده می‌پردازد.
چه ظلوماً جهولاً بشری که ابدیتی اینچنینی را با سرکشی و گناه و لذتی که نمی‌پاید ببازد. چه خسرانی از این واقعی‌تر؟ حتی اگر آتشی و جهنمی نباشد که هست، از دست دادن این ابدیت، کافی است تا انسان منفعت‌طلب را از درون بسوزاند.
و خدا سر سوزنی به بنده‌اش ظلم نمی‌کند.