فرازی از قنوت امام عسکری علیه السلام:
«… مَعَ مَا یَتَجَرَّعُهُ فِیکَ مِنْ مَرَارَاتِ الْغَیْظِ الْجَارحَهِ لِحَوَاسِّ الْقُلُوبِ وَ مَا یَعْتَوِرُهُ مِنَ الْغُمُومِ وَ یَفْزَعُ عَلَیْهِ مِنْ أَحْدَاثِ الْخُطُوبِ وَ یَشْرَقُ بِهِ مِنَ الْغُصَصِ الَّتِی لَا تَبْتَلِعُهَا الْحُلُوقُ وَ لَا تَحْتَوِی عَلَیْهَا الضُّلُوعُ عِنْدَ نَظَرِهِ إِلَى أَمْرٍ مِنْ أَمْرِکَ لَا تَنَالُهُ یَدُهُ بِتَغْیِیرِهِ وَ رَدِّهِ إِلَى مَحَبَّتِک…»
خدایا، (مهدی من)، در راه تو، تلخی غم‌های جانگداز را جرعه جرعه می‌نوشد. غم‌ها یکی پس از دیگری او را در بر می‌گیرند، حادثه‌های دردناک به او هجوم می‌آورند، غصّه‌هایی گلوگیر بر او وارد می‌شود، و دردهایی که هیچ پهلویی تاب تحمّل آن‌ها را ندارد، این‌ها به خاطر آن است که فرمانی از فرمان‌های تو را می‌بیند که (تحریف شده، ولی چون حضرتش اذن قیام ندارد) دستش از اصلاح آن کوتاه است، و نمی‌تواند آن گونه که تو دوست داری تغییرش دهد.
پس او را که خواسته‌اش، اصلاح فراگیر امور مردم و عدالت آشکار در امت است آرزو به دل مگذار …
(مهج الدعوات ص۶۶)