نقش برجسته سنگ آهکی زیبا و غیرمعمول یک نوبیایی که از دو اسب مراقبت می کند و با جزئیات فراوان کنده شده است. این سبک به اواخر سلسله هجدهم، پادشاهی جدید، در حدود ۱۳۰۰ قبل از میلاد برمی‌گردد. احتمالاً از سقاره به دست آمده است.
سقاره گورستان شهر ممفیس بود.
تصورش را بکنید احتمالاً کسی که این نقش برجسته را حکاکی کرده است یک برده بوده است. ظرافتش را تماشا کنید که بعد از ۳۳۰۰ سال به ما می‌گوید چه دارید که پیشینیان شما نداشتند؟ (توبه؛۶۹)
من شیفته مصر باستان هستم. هنرش شگفت‌انگیز است. هنر از نقاشی و خط هیروگلیف گرفته تا ستون‌ها و معماری بی‌نظیر و غیر قابل تکرار در تمام اعصارش. وقتی از تمدن صحبت می‌شود، خصوصاً وقتی ملی‌گرایان از ایران باستان سخن می‌گویند من خنده‌ام می‌گیرد.
اسمش را هرچه دوست دارید بگذارید اما مصر سرزمین عجیبی بوده است سرزمینی که هنوز فتح نشده است. از نظر علمی می‌گویم. افسوس که از آن مردم چیزی که به جا مانده است نتوانست بهار اسلامی را به جایی برساند. فقط اینجای داستان است که من کیف می‌کنم از ایرانی بودنم از متولد شدنم در زمانه‌ای که انقلاب اسلامی رخ داد، رشد کرد و به اینجا رسید. در زمانه روح‌الله. در زمانه ظهور.