…لحظه ای درنگ کن!
بگذار نقاط روشن چشمانت را قاب کنم
و در خواب آیینه ها پروار شوم
و به نرمی نسیمی سترون
بهشت را احساس کنم!
اگر مهری هست
اگر عشقی هست
ماه مهربانتر است
و خورشید عاشق تر
و من
زاده این توارث!
…به شکوه زمان می اندیشم و به تکرار دردها و حجم مکرر ضربه های آشنای باران روی برگهای سبز اقاقی پیر!
تو را می بینم میان هاله ای درخشان از نیلوفرهای آبی…در حالیکه خاطرات شیرین دوستی پاکمان را فراموش کرده ای و دیگر آن گرمای فرح بخش محبت خام و سزاوار تو را بر شانه های خسته ام احساس نمی کنم٬دیریست که چونان عاقبتی شوم از من می گریزی و صدای نازنین قدمهایت لالایی شبهای بی خوابی ام می شود.
در تلاطم افکاری پریشان می رسم به خوبیهای زودگذرت و آن دستهای نوازشگری که خستگی مداوم روزهای تکراری ام را التیام می بخشید و شادمانیهای کودکانه امان که چونان شکوفه های سیب بویی خوش و نجیب را در فضای احساس تعلق خاطرمان می آکند.
در احساسی گرم و لطیف تو را میبینم در نور لرزان شمعی که در تاریکی خیالم روشن کرده ام با همان احساس گدازان٬با همان لبهایی که وقتی نمی خندیدند زیباتر بودند…با همان اخمهای شیرین…و همان شیرینی مفرط بوسه های شبانه ات…آ…ه!ای نازنین مسافر سبکبالی که برای رسیدن به سرزمینی زیباتر و سزاوارتر چنان لگام گسیخته بودی و چنان رمیده که تمام حجم محبت و تمام شکوه ابراز علاقه هایم نه لگامی شدند و نه آرامشی که از ترکم باز دارمت!
و مهر تو آنقدر شیرین و دلپذیر بود که با گذشت سالها دوری و غربت در حسرت حضورت سوزنده ترین ترانه هایم را به جریان لبریز رودهایم بسپارم و ناگزیر و بی اختیار حجم خیالات و سوالاتم را در حاشیه بال کبوتران بنویسم و به سویت پرواز دهم…
…کسی هرگز نمی داند!
که من دیریست در مرداب سردی
جان داده ام از دست
رفته ام از خویش
مانده ام در التهابی جنون آمیز!
هیچ دستی نیست
که گیرد سرانگشتان پر دردم
یا شبنم ترد و لطیف سرشکم
از گوشه چشمان کم سویم…
مرا هرگز نمی فهمد
آنکه عاشق می شود
یا دوست
و دشمن نیز هم.
مرا هرگز نمی بیند
هیچ چشم مشتاقی
که گرم حیله های خنده هایم
می سرد این سوی و آن سوی!
او هرگز نمی داند
ـ هم او که میپندارد که میداند ـ
راز نگاهم را نمی خواند
تنها شعار خالی پندارهایم را می داند و بس!