تقدیم به همه دوستانی که برای آنهاست که می نویسم!
گربه
مادر را که هنوز چهار دست و پا می خزید کشانده بود توی مهتابی،زل زده بودند به صدای خش خشی که میان برگهای مچاله و بدرنگ گربه شده بود شاید….صدای گربه نبود و فقط گفته بود تا مادرش زوزه نکشد…مادر را نتوانسته بود هیچوقت که بغل کند،مادر داد کشیده بود که می ماند همان جا که صدا نزدیک تر بود و مانده بود.پیچیده بودش لای پتوی سربازی کهنه ای که جنازه خونی برادرش را که پا نداشت کفن کرده بودند لایش…لایش که می خوابید بوی خاک و خمپاره می داد که احمد همیشه گفته بود خمپاره ها بو دارند فشنگها هم…مچاله شده بود عین یه گربه توی مهتابی که صدا هنوز هم نزدیک بود.
سردش شده بود که بیدار شد…مادر را که خزیده بود تا دم اتاق خواب برگردانده بود صورتش رد ناخنهایش را داشت هنوز که سمیر که آتش گرفته بود چنگ زده بود گفته بودند مادر را گربه چنگ زده و سمیر را که مچاله شده بود و لباسهایش را کنده بودند از تنش که دیده بود زیرپیراهنی سفیدش شده بود اندازه یه کف دست…مادر چنگ زده بود نه گربه و از گربه بدش آمده بود…گربه را گذاشته بود لای روزنامه های خیس که نفت ریخته بودند با اختر و کبریت زده بودند بوی موی سوخته پیچیده بود توی آشپزخونه و ترسیده بود از جیغهای گربه و مادرش هنوز گربه هر شب چنگش می زد! گفته بود همه گربه ها را آتش زده بودند…و هنوز سمیر هم که می سوخت همان بو پیچیده بود توی زیر زمین و پدر که بغلش کرده بود تمام صورتش سیاه شده بود و چشمهایش انگار قیر ریخته بودند سیاه سیاه بود و نترسیده بود که باز هم اگر گربه صورت مادرش را چنگ زد بسوزاندش…چنگ نزده بود!
هنوز هم صدا می آمد و مادرش داشت لالایی می خواند برای احمد،گفته بود گوشتش چسبیده به پتو نشوییدش!دختر دایی شسته بود و گفته بود حتی دیده بود موهای احمد که با آب همین طور از لوله می سریدند پایین مادر افتاده بود کف حمام و خون ریخته بود از لگن و آبش شده بود قرمز قرمز و خاله زده بود به سرش و مادر را که داشتند می بردند دیده بود مچش را که همین طور می ریخت و فرشها را انداخته بودند کف حیاط که برف باریده بود و بخار آب داغ بلند می شد و دایی پاهایش بعدا” ها همین طور گرفته بود از اون شب و راه نتوانسته بود برود…زن دایی نفرین کرده بود…رفته بود زیرزمین و بچه گربه ها را دیده بود که یکی شان سیاه بود با چشمهای سبز براق برده بود بالای پشت بام آویزانش کرده بود به میله بلند آنتن و دمش را فرو کرده بود توی تینری رنگی شده و تازه یاد گرفته بود فندک بابا رو که سبز می سوخت زده بود زیر دم بچه گربه که پیچیده بود به هم و چقدر جیغ زده بود و صدایش پیچیده بود توی شب و آنقدر گربه جمع شده بود توی کله اش…خفه که شده بود بهتر می سوخت…آنقدر سرد بود که بویش را نفهمیده بود اصلا”…زن دایی عق زده بود!
چراغ قوه را آورد و انداخت گوشه حیاط که خش خش می کرد هنوز، دو تا درخشیده بود مثل آیینه مثل تیله های سبز جستی زده بود توی حیاط توی تاریکی آنقدر جیغ زده بود که انداخته بود توی زیرزمین و گردنش را گرفته بود و هرچی چنگ می زد هنوز می خندید،مادر گفته بود سمیر که می سوخت باران می بارید و پدر بغلش کرده بود که ببرد بالا توی حیاط خیس بخورد خودش چسبیده بود طوری به سمیر که نتوانسته بودند جداشون کنند مثل تن بچه گربه که هنوز هم چسبیده بود به تن آنتن…دایی با کاردک هر چی توانسته بود خراشیده بود و بعد بوی بدش را آخرش کندند و انداختندش دور…دایی گفته بود این دیوانه است و وقتی می سوخت هیچکس ندیده بود که حالا باران ببارد یا برف…پاهایش حالا گرم شده بود و داشت همین طور می دوید و افتاده بود توی حوض خالی و دیگر داد نکشیده بود…نگاه کرده بود زیر پیراهنی دایی را پیدا نکرده بود که ببیند کف دستش شده است یا نه…مثل قیر چسبیده بود کف حوض…آب هم ریخته بود که زن دایی نفرین کرده بود و دختر دایی زل زده بود به آسمان و دیگر ندیده بود حتی عروسکش را…دختر دایی چشمهای سبز براقی داشت که مژه نمی زد و موهایش را می بافت دوطرف سرش…هیچوقت مژه نزده بود انگار!
چشمهایش را که باز کرده بود دیده بود کله مرد رو که لای پاهایش چنگ زده بود به موهای سیاهش،کله همه جا بود و گردنش را هم،کله مرد همیشه لای پایش بود و جیغ می زد و چنگ می زد به موهای سیاهش و یکبار هم که کشیده بود و سر جدا شده بود که همین طور می خندیده و دهانش پر شده بود از زبان قرمز گنده ای و همیشه می دیدش که پشت گردنش بود زیر پهلویش لای پاهایش و مادر می گفت خواب می بینه و دایی گفته بود دیوانه ست!!!…دایی قفل زده بود به در اتاقش و جلوی پنجره نرده کشیدند و بعد آجر و سیمان ریختند و هنوز هم سر مرد لای پاهایش بود و مادرش گفته بود نکند گربه است، همان گربه سیاهی که چهار تا بچه زاییده بود و گوشت می دزدید از توی زیرزمین…مادر گفته بود ولش کن چنگ می زند به چشمهات و ول نکرده بود انداخته بودش توی شومینه و سیخ را فرو کرده بود توی سبزی براق چشمهایش که یاد فندک بابا می افتاد وقتی زده بود به دم بچه گربه…همیشه فکر می کرد همه گربه ها سیاهند با چشمهای سبز مثل دختر دایی اختر که فقط موهایش طلایی بود…می بافت دوطرف سرش…
مادر چنگ زده بود به دستش که گربه افتاده بود روی فرش…هلش داده بود و مادر سرش خورده بود به لبه شومینه و خونش ریخته بود مثل مچش روی فرش و دایی نبود که بندازدش توی حیاط ،بهمن هم بود و هنوز برف نباریده بود…خون مادر همین طور می رفت توی تن فرش و آبی هایش هم شده بود قرمز قرمز…مادر نفرینش کرده بود گربه گلدان را انداخته بود و از جای شکسته پنجره خزیده بود و خونی شده بود حتی رف بلند پنجره…دویده بود دنبال گربه کور که نمی فهمید چطور می دود توی حیاط، مادر نفرینش می کرد و داشت همین طور می دوید که گربه از پله ها افتاده بود پایین توی زیرزمین…درش را که چوبی بود بسته بود و دویده بود طرف بشکه ها…مادر را دیده بود که تالاپی از پنجره افتاده بود توی راه پله ای زیرزمین…شیر را باز کرده بود و بوی نفت پیچیده بود توی دماغش…مادرش هم خونی بود و هم نفتی…گربه را برداشته بود و داشت می خزید بالا که جرقه زده بود توی چشمهاش و انداخته بود روی پله ها…آتش گرفته بود به پاچه شلوارش و داشت داد می کشید و مادر داشت نفرین می کرد اما گربه جیغ نمی کشید و آنقدر دویده بود که افتاده بود لابه لای برگهای مچاله که خیس نبودند برف نباریده بود آن سال…
شب هنوز بود و ماه توی گودی چشمهای گربه نمی توانست برق بزند…بالای دیوار نشسته بود و بوی گوشت سوخته پیچیده بود توی باغ…
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* این داستان را به گمانم مهر ماه نوشته بودم به سفارش حمید که در سایت هفت سنگ با عنوان گربه منتشر شده است.