آیاتِ ۳۰ تا ۳۳ سوره‌ی بقره، درباره‌ی خلقتِ آدم (ع) و مژده‌ی خلیقه‌الهی اوست و پاسخ فرشتگان و برهانی که خداوند می‌آورد که بگوید علم او از علم فرشتگان بالاتر است.
این‌ها را که می‌خواندم با آن پرسش همیشگی که داشتم که مگر پیش از حضرت آدم (ع) انسانی بر زمین بوده است که فرشتگان خبر از خونریزی بر زمین داشته‌اند؟ به فکر رفتم. یک زمانی پاسخم، انسان‌های اولیه بود. اما این‌بار با خودم گفتم خداوند اینجا «علم» را به چالش می‌کشاند. یعنی فرشتگانِ مقربی که روی سخن خداوند با ایشان است، علمی داشتند که احتمالاً می‌توانستند پیش‌بینی کنند که قصد خداوند از خلق انسان، «عبادت» است ولیکن این مخلوق خونریز نیز هست و فساد هم بر پا می‌کند. پس به خداوند می‌گویند ما که عبادت تو را به جا می‌آوریم چه نیاز به خلق چنین موجودی؟ و خداوند «علم» آنها را به چالش می‌کشد تا بگوید به آنچه نمی‌دانید آگاهم.
در انتهای آیه‌ی ۳۳ پیش از رسیدن به بحثِ سجده بر آدم می‌فرماید «آیا به شما نگفتم … و آنچه را شما آشکار می‌دارید و پنهان می‌داشتید می‌دانم؟» و بحثِ سجده نکردن شیطان بر آدم پیش می‌آید.
و اما «اسمائهم» …