تنفس

باز هم در تله اینستاگرام افتادم. نه می‌رسم اینجا بنویسم و نه دلم می‌آید آنجا حرفی به اشتراک بگذارم. می‌بینم چه خوب بود که نبودم. چه خوب که آدم نبیند. با برخی دمخور نشود و حتی نگاه کثیفی تماشایت نکند. زبان کثیفی به گفتگو دهان باز نکند. آدم‌هایی که دم از آزادی می‌زنند اما خود، پر از اشمئزاز زندان‌بانی هستند. آدم‌های طیفی که از سال ۸۸ پیدایشان شد. طیفی که فقط خداوند از عهده توصیف آنها بر آمده است. آنجا، در سوره بقره.

در همین مدت کوتاه، به شدت خسته شده‌ام.