در میان تمام توصیفاتی که از بهشت در قرآن آمده است، قشنگ‌ترین قسمتهایش مربوط به حال و هوای آنجاست. علاوه بر اینکه نیکوکاران با «سلام» فرشتگان وارد می‌شوند، گفتگو میان خودشان نیز سلام است. یعنی همه هم را می‌شناسند و دوستی خیرخواهانه‌ای میانشان حاکم است. بر اریکه‌های متقابل نشسته‌اند و هیچ حزن و اندوهی ندارند. و سخن لغو و بیهوده‌ای نمی‌زنند.
اصلاً حکمت ادیان ابراهیمی همین جمله آخر است، دوری از لغو و بیهودگی. مؤمن در فراغت و بازی هم باید دنبال معنا باشد. مؤمن هر جای دنیا همین است. وگرنه شهر پر از اسباب‌بازی که شبانه‌روز بساط عیش و نوش بی هیچ مسئولیتی در آن برقرار است، حتی پینوکیو را هم الآغ می‌کند.