اینطور هم نبوده که حافظه شعری نداشته‌ام. نمی‌دانم چه افه‌ای بوده وگرنه یادم است کلاس پنجم بودم غزل گفتم گفتای حافظ را از بر بودم و بعدتر بیشتر. مثلاً شعر «مرگ من روزی فرا خواهد رسید» فروغ و «باز از آن کوچه گذشتم» مشیری را از برم. سال ۸۳ با صبا نخجوانی تا پشت در ظهیرالدوله رفتیم درش بسته بود. صبا به جوانهای آنجا گفت بروید اسم پدربزرگ مرا بدهید راهتان بدهند ولی خودمان برگشتیم! برای فروغ رفته بودیم. البته من دلخسته فروغ نبودم و ظهیرالدوله نمی‌شناختم. بماند.
فروغ گفته آه شاید عاشقانم نیمه شب/ گل به روی خاک غمناکم نهند. این شعر اما جای دیگری عجیب تعبیر شده. می‌گویند روی قبر شهید آرمان علی‌وردی از گل عاشقان خالی نمی‌ماند.
