بندگان خدا، خدا را خدا را در پاییدن عزیزترین و محبوبترین نفوس در نزدتان که خود شما هستید منظور بدارید، زیرا بدون شک خداوند راه حق را برای شما واضح کرده، و جادّه‌های آن را روشن نموده، که پس از این معنا یا شقاوتی است زایل نشدنی، یا سعادتی است جاوید و ابدی.
بنابراین از این دنیای فانی برای آخرت توشه برگیرید، که بر توشه برداشتن هدایت شده‌اید، و شما را به کوچ کردن امر کرده‌اند، و برای رفتنتان از دنیا به شتابتان داشته‌اند. شما سوارانی هستید ایستاده که نمی‌‌دانید چه زمان مأمور به رفتن خواهید شد.
به هوش باشید، با دنیا چه می‌کند کسی که برای آخرت آفریده شده؟! و با ثروت چه معامله انجام می‌دهد کسی که به زودی ثروت را از او می‌‌گیرند، و جز وبال و بازپرسی نسبت به ثروت برایش نخواهد ماند؟!
از خطبه ۱۵۶نهج‌البلاغه