بندگان خدا، روزگار بر باقیماندگان چنان گذرد که بر گذشتگان گذشت. آنچه سپری شد بازنگردد، و آنچه هست جاویدان نماند. کار آخرش همچون کار اوّل آن است. امورش (در فناپذیری) از هم پیشی می‌‌گیرند، و پرچمهایش پشتیبان یکدیگر است. گویا حاضر در قیامت هستید، شما را می‌‌راند چون ساربانی که شترهای چابکش را می‌‌راند. پس هر کس خود را به آنچه که شایسته او نیست سرگرم کند در تاریکیها سرگردان گردد، و در مهلکه‌ها گرفتار شود، و شیطانهایش او را به راه سرکشی کشند، و کارهای زشتش را در نظرش جلوه دهند. بهشت نهایت کار پیشی گیرندگان در خیر، و آتش عاقبت کار مقصّران در بندگی است.
از خطبه ۱۵۶ نهج‌البلاغه
گویا قیامت هم اکنون است، در بهشت یا جهنم مخیر هستیم. راه روشن شده و معروف و منکر بیان شده. در تمام خطبه‌هایی که تابه‌حال خوانده‌ام به قدری امام به عبرت از گذشتگان و مرگ و قیامت اشاره نموده که خوف به جان آدم می‌اندازد. چقدر شنیده‌ایم که امیرالمؤمنین هنگام نماز رنگش از خوف زرد می‌شد، با خواندن آنچه از تفکرات و باورهایش که بر زبان جاری کرده می‌شود باور کرد آن خوف را. وای به احوال من غافل نادان گناهکار.