پروردگار در سوره لقمان آیه ۱۷ می‌فرماید:
یَا بُنَیَّ أَقِمِ الصَّلَاهَ وَأْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَانْهَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا أَصَابَکَ ۖ إِنَّ ذَٰلِکَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ
اى پسرک من، نماز را برپا دار و به کار پسندیده وادار و از کار ناپسند باز دار، و بر آسیبى که بر تو وارد آمده است شکیبا باش. این [حاکى] از عزم [و اراده تو در] امور است.
لقمان غلام حبشی در زمان حضرت داوود(ع) بود و در قرآن، ده سفارش و پند او خطاب به فرزندش در قالب سوره لقمان بیان شده است. در این آیه چهار عمل، عزم امور شمرده شده است، یعنی اموری مهم که عزم الهی و عبدی در طول هم قرار دارند: نماز بر پا داشتن، امر به معروف، نهی از منکر و صبر بر مصائب.
در بیان امیرالمؤمنین، امر به معروف و نهی از منکر عملی خداگونه آمده است و اجر آن مستقیماً بر خداوند است. از آن نهراسید و دست نکشید. «در مشقت و سختى‌هایى که در راه امر به معروف و نهى از منکر به تو مى‌رسد، صبر کن.» (مجمع‌البیان)
در سوره یاسین وقتی مردی از دور دست شهر نزد مردمش می‌آید و امر به معروف و نهی از منکر می‌کند، او را می‌کُشند. او بلافاصله وارد بهشت می‌شود در حالیکه بر حال آن مردم ظالم افسوس می‌خورد که کاش می‌دیدند مرا چه حرمتی کرد خدا و دست از لجاجت برابر رسولان می‌کشیدند.