امیرالمؤمنین در خطبه ۱۹۰، بعد از سفارش یارانش به نماز و زکات، می‌فرماید: «سپس اداء امانت است، آنکه امین نیست زیانکار است. امانت بر آسمانهای برافراشته، و زمین‌های گسترده، و کوههای بلند و استوار عرضه شد، در حالی که درازتر و پهن‌تر و بلندتر و بزرگتر از آنها نبود، و اگر چیزی به خاطر طول و عرض و یا قدرت و عزت از قبول امانت امتناع می‌ورزید هر آینه آسمان و زمین و کوه بود، امّا از عقوبت ترسیدند، و آنچه را که موجود ضعیف‌تری چون انسان به آن نادان بود درک کردند «انسان ستمکار و نادان است».
آنچه بندگان در شب و روز خود انجام می‌‌دهند بر خداوند پاک مخفی نیست، به کار پنهان عباد آگاه و به علمش بر آن محیط است، اعضای شما شاهدان خدا بر شما، و اندامتان لشگر حق، و درونتان جاسوسان الهی هستند، و خلوتهای شما برای او آشکار است.»
و حضرت محمد امین، قرآن را ازطریق فرشته امین دریافت کرده و به مردم رساند. در انتهای عمر شریفش، قرآن و اهل بیتش را میان مسلمانان به امانت گذاشت. چه امانت‌دارانی «امّت بر دشمنی نسبت به آن حضرت پافشاری کردند و برای قطع رحم او و تبعید فرزندانش گرد آمدند، مگر اندکی از کسانی که برای رعایت حق درباره ایشان به پیمان پیامبر وفا کردند؛ فَقُتِلَ مَنْ قُتِلَ، وَسُبِیَ مَنْ سُبِیَ، وَأُقْصِیَ مَنْ أُقْصِیَ» [ندبه]