إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشِیعَ الْفَاحِشَهُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَهِ ۚ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ
کسانی که دوست دارند زشتیها در میان مردم با ایمان شیوع یابد، عذاب دردناکی برای آنان در دنیا و آخرت است؛ و خداوند می‌داند و شما نمی‌دانید! (نور:۱۹)
نکته‌ها:
اشاعهٔ فحشا، گاهى با زبان و قلم است که عمل زشت مردم را افشا کند و گاهى با تشویق دیگران به گناه و قرار دادن امکانات گناه در اختیار آنان.
امام صادق علیه السلام فرمود: کسى که آن چه را درباره مؤمنى بشنود، براى دیگران بازگو کند، جزء مصادیق این آیه است. در حدیث مى‌خوانیم: کسى که کار زشتى را شایع کند، مانند کسى است که آن را مرتکب شده است.(تفسیر کنزالدقائق./جلد ۶ – صفحه ۱۵۹)
پیامها:
۱- ما در برابر خواسته‌هاى خود مسئولیم. یُحِبُّونَ … لَهُمْ عَذابٌ
۲- علاقه به گناه، مقدّمه‌ى گناه است. در راه نهى از منکر، علاقه به منکر را محو کنیم. یُحِبُّونَ …
۳- حتّى دوست داشتن بعضى گناهان، گناه کبیره است، مانند ریختن آبروى مؤمن. یُحِبُّونَ … عَذابٌ أَلِیمٌ
۴- کسانى که به دنبال اشاعه فحشا هستند، نظام اسلامى باید آنها را تنبیه کند.
«عَذابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیا»
۵- چه بسا سرچشمه‌ى برخى از عذاب‌هاى دنیوى که نصیب ما مى‌شود، ریختن آبروى دیگران باشد. «وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ»