در آیه ۱۱۲ سوره مبارکه طه فرموده: وَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا یَخَافُ ظُلْمًا وَلَا هَضْمًا ( آن کس که کارهای شایسته انجام دهد، در حالی که مؤمن باشد، نه از ظلمی می‌ترسد، و نه از نقصان حقش.)
آیه درباره روز قیامت است؟ بلی. اما یک کلمه در این آیه است که مرا کنجکاو کرد. «هضم» را همین چند روز پیش در خطبه/روضه ۱۹۳ دیده بودم که خطاب به قبر پیامبر می‌فرماید: وَ سَتُنَبِّئُکَ ابْنَتُکَ بِتَضافُرِ اُمَّتِکَ عَلى هَضْمِها. همان موقع هم کلمه هضم را جستجو کردم و بسیار سنگین بود برایم فکر کردن بهش. وقتی در آیه بالا هم دیدم جلب توجهم کرد. این کلمه فقط یکبار و در همین آیه آمده و مگر نه که امیرالمؤمنین قرآن ناطق است؟ پس استفاده‌اش از کلمه هضم در آن مقام بی‌دلیل و عنایت به کلام وحی نمی‌بایست باشد. در اینجا درباره معنی هضم نوشته:
حالا با این تفسیر، دوباره خواندن آیه و خطبه مزه دیگری دارد. ندارد؟