دکتر علیرضا زادبر: «فرانسه و قدم زدن در آن خیابان مشهور پاریس، شانزلیزه، دیدن تئاتر، رفتن به سینما، ادبیات مدرن، کافه‌های مشهور برای دهه‌ها آرزوی تازه روشنفکران کشورهای شرقی بود. کمتر روشنفکر ایرانی می‌شناسید که مست و واله آزادیخواهی فرانسه نباشد. به فرانسه سفر نکرده باشد. در مدح انقلاب کبیر فرانسه چیزکی ننوشته باشد. مدام آزادی در فرانسه را بر سر ما نکوفته باشد. چشمش را بر سر سالها استعمار آفریقایی‌ها توسط فرانسوی‌ها بسته باشد و…
اما…
مدارس در فرانسه بازگشایی شد. امروز در یک خبر خواندم که هفتاد و شش دختر مسلمان روز نخست بازگشایی بدلیل رعایت حجاب( بدون چادر البته) اجازه ورود به مدرسه و تحصیل را ندارند. سال ۱۳۵۳ محمدرضا پهلوی چنین قانونی را طی آیین نامه برای محدوده‌ای از مدارس به ویژه در تهران اجرا کرد. بماند.
آیا باید به قانون دولت فرانسه احترام گذاشت و چون قانون است باید پذیرفت؟ فرض کنید حق با دولت فرانسه است. در این صورت باید فهمید:
۱. در تمام دنیا چارچوب و قانون وجود دارد.
۲. قانون می‌تواند در امور شخصی افراد که جلوه اجتماعی پیدا می کند دخالت کند!
۳. برای تعیین قانون به جنجال رسانه ای نیاز نیست. ساختر تصمیم گرفت و اجرا کرد.
۴. قوانین پوشش در تمام دنیا وجود دارد حدود و میزان آن متفاوت است.
۵. در اینجا “دین” عامل تعیین کننده پوشش نیست، اما باز عرف جامعه و قوانین اجباری وجود دارد.
۶. در ذات هرقانونی عنصر الزام و اجبار وجود دارد. چه اقلیت بپذیرید چه اکثریت نپذیرد.
حیف
دهه ها روشنفکران ایرانی
رسانه های غربدوست
چهره رمانتیکی از مهد آزادی، فرانسه برای ما ایرانی ها ساخته بودند. این تصمیمات، زحمات آنان را بر باد میدهد!»