برنامه جدید برای امام سجاد علیه‌السلام، «امامت» حضرت زینب سلام‌الله‌علیها به مدت یک سال بعد از امام حسین علیه‌السلام. چگونه؟ شیخ صدوق فلان جا فلان حال نوشته «کانت زینب (سلام‌الله‌علیها) لها نیابه خاصه عن الحسین (علیه‌السلام) وکان الناس یرجعون الیها فی الحلال والحرام حتی برئ زین العابدین (علیه‌السلام) من مرضه
جمع من علماء البحرین والقطیف، وفیات الائمه،ص۴۴۰،دار النشر:دار البلاغه للطباعه والنشر والتوزیع»
تمام شد.
بعد از اینکه یکهو وسط معرکه علی‌اکبر علیه‌السلام ارباً اربا شد و خدا زد روی دستش که ای بابا، امامت ریخت به هم که! و نگاهی انداخت دید نه، انگار حسین یک پسر علیل بیماری هم دارد که جهنم و ضرز به از هیچی است او بشود امام بعدی، امام حسین علیه‌السلام در یکی از برگشتن‌هایش به خیمهٔ پسرش میانه جهاد یک تنه‌اش در می‌آید به خواهر عقیله‌اش می‌گوید «یک سال» نائب باش ببینیم این پسر خودش را می‌تواند جمع کند برای امامت یا نه.
و چون «من باب بیماری امام، ما بخشی از امامت امام سجاد رو در نهضت اشکی می‌بینیم که ایشون راه انداخت و در برخی روایات هست تا یک سال مانند یعقوب نبی نزدیک مدینه خیمه زده و گریه می‌کردند و طی این مدت شیعیان به زینب کبری مراجعه می‌کردند.»
نوشتم «این به این معنی نیست که امامت کرده. شرط امامت مرد بودنه.
دو: مگر بیماری امام چقدر طول کشید؟ یکسال در قرنطینه بود؟ امکان ملاقات با مردم رو نداشت؟ مرضش مسری بود؟
سه: امام حسین امانت امامت را سپرده بود به خانم ام‌سلمه که به محض دیدن امام سجاد تحویل داد. دیگر چه نیابتی چه امامتی؟
چهار: روایات می‌گن به محض شهادت امام جانشین علامت امامت بر قلب مبارکش نازل میشه، به محض شهادت امام حسین امام سجاد امام بوده قرار بر تعیین نایب باشه با امام زنده است نه شهید.»
جانم امام مظلوم. به امیر گفتم می‌گویند امام رضا علیه‌السلام غریب بود و سختی کشید سر اثبات امامتش، اما، امام سجاد علیه‌السلام غریب‌تر است. هنوز که هنوز است عقل و قرآن و حدیث را گذاشتند کنار و قول حاج آقا تهرانی و قال شیخ صدوق را کوبیدند جلوی چشم به هر دست‌آویزی چنگ می‌زنند تا بقبولانند به خودشان که یک علیل قایم شده از معرکه عاشورا و عزادار خیمه الاحزان دوم زده در مدینه می‌تواند امام باشد.
ملاک دل‌سپردگی امام حسین علیه‌السلام و رفتار عاشقانه ایشان با علی‌اکبر علیه‌السلام باشد، میل و اشتیاق ایشان به امام سجاد علیه‌السلام را هم در مراجعات فراوان به خیمه او، حتی زخمی از شمشیر میانه برپایی مراسم «ذبح عظیم» و سخن گفتن با فرزند دردانه و آخرین تماشاها قیاس نمی‌گیرید؟
سالها قبل درباره امام حسن علیه‌السلام هم نوشته بودم که ما امام شمشیر زن دوست داریم. به ما باشد سجاده از زیر پای همه می‌کشیم ولی خب چاره‌ای نیست. همه چیز با شهادت علی‌اکبر علیه‌السلام ریخت به هم. وگرنه الآن باید گوش جهانیان پر بود از افتخارات شیعه.
من حلقوم زنانه در اثر بیماری نارسایی دارم، قلمی در گوشه‌ای خلوت می‌زنم. شاید کسی خواست فکر کند، بیشتر. این هم شمشیر زدنی است پیش پای امامی، امامان حتی. فی سبیل الله.