این نوشته نفی مهربانی اطرافیان عزیزم نیست.

آیدا کارپه یک بار خیلی سال پیش نوشته بود که به سختی بیمار است. خاطرم نیست زمان کرونا بود یا قبل از آن اما عکس کاسه آش تره فرنگی که دوستش برایش فرستاد بود یادم است.

غنچه تره فرنگی با رنگ سبز تندش گوشه مایع پر لعاب و سفید بسیار زیبا و اشتهاآور بود. چطور یادم مانده نمی‌دانم. آیدا دیگر وبلاگ ندارد، البته یادم نیست در وبلاگش بود یا صفحه اینستاگرام اما آن هنر عکاسی از اجسام بی‌جان، از آن کاسه آش که با عشق پخته شده بود در ذهنم هک و جاودانه شده.

همان موقع دنبال دستور پخت آش گشتم ولی راضی نشدم. غنچه تره فرنگی در کاسه آش کجا و سرخ کردن تره فرنگی قبل از اضافه کردن به آش یا سوپ کجا؟ هنر در آشپزی، عکاسی و مهربانی اینطور صحنه می‌سازد که سال‌هاست من درگیرش هستم. بی‌که عکس را جایی ذخیره کرده باشم.

البته همان موقع با خودم گفتم اگر من بودم آیا آش ناشناس را می‌خوردم؟ از نوشته آیدا بر می‌آمد که بسیار هم با اشتها خورده بود. این من هستم که آب جوجه را نمی‌توانم هضم کنم اما ذهنم دنبال دوست مهربان آیدا و کاسه آش سفید پرملات لعابدار با غنچه تره فرنگی در گوشه‌اش خیال می‌بافد. چه بسا آیدا خودش یادش نباشد.

اینجوری از عکس‌های بیجان یک ابدیت می‌سازیم. همانطور که آقای عاملی می‌گفت.

این میکروفون کار دستم می‌دهد می‌دانم.

پ.ن: بله. البته که آن غنچه سبز تیره شمشاد گوشه کاسه تزیین بوده سوسن. باید می‌نوشتی تا بفهمی؟