داشتم در کانال سمت خدا این حدیث را می‌خواندم که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:
«یا عِبادَ اللّه ِ! أنتُم کالمَرضى و رَبُّ العالَمِینَ کالطَّبِیبِ ، فَصَلاحُ المَرضى فیما یَعلَمُهُ الطَّبیبُ و تَدبِیرُهُ بهِ ، لا فیما یَشتَهِیهِ المَریضُ و یَقتَرِحُهُ ، ألا فَسَلِّمُوا للّه ِِ أمرَهُ تکونُوا مِنَ الفائزِینَ.»
اى بندگان خدا! شما مانند بیمارید و پروردگار جهانیان چون طبیب، و صلاح بیمار در آن چیزى است که طبیب مى‌داند و تشخیص مى‌دهد، نه در آنچه بیمار مى‌خواهد و پیشنهاد مى‌کند؛ هان! پس کار خدا را به خود او بسپارید، تا از رستگاران باشید.
یاد توصیف حضرت محمد صلوات الله علیه و آله توسط امیرالمومنین علیه السلام افتادم که یکهو دیدم حدیث بعدی همان است:
الإمامُ علیٌّ علیه السلام ـ فی صِفهِ النبیِّ صلى الله علیه و آله ـ : «طَبیبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ، قد أحکَمَ مَراهِمَهُ، و أحمى (أمضى) مَواسِمَهُ، یَضَعُ ذلکَ حیثُ الحاجَهُ إلَیهِ، مِن قُلوبٍ عُمْیٍ، و آذانٍ صُمٍّ، و ألسِنَهٍ بُکْمٍ، مُتَتَبِّعٌ بدَوائهِ مَواضِعَ الغَفلَهِ، و مَواطِنَ الحَیرَهِ .»
امام على علیه السلام ـ در توصیف پیامبر صلى الله علیه و آله ـ فرمود: پزشکى است که با دانش خود، همواره میان مردم مى‌گردد، مرهم‌هایش را بخوبى درست کرده و ابزار داغ کردنش را گداخته و آماده است و آنها را هر جا که لازم باشد، می‌گذارد، از دلهاى کور گرفته تا گوشهاى کر و زبانهاى گنگ. جاهاى غفلت و مواضع حیرت را جستجو و آنها را با داروى خود درمان مى‌کند.
پس طبیب دوره گردی که ادب شده طبیب اول و آخر است امتش را به طبیب ادب شده توسط خودش سپرد که فرمود: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ ۖ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِی شَیْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ کُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ ۚ ذَٰلِکَ خَیْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِیلًا» (نساء:۵۹)
اما سرپیچی کردند و امت درگیر بیماری شد.