آیت الله جوادی آملی :
مساله امر به معروف، غیر از مساله تعلیم و تبلیغ و امثال ذلک است. تعلیم برای این است که ما جاهل را عالم کنیم. تبلیغ برای این است که اگر به او نرسیده، به او برسانیم . تنبیه غافل این است که اگر او غفلتی دارد، متوجه‌اش کنیم .
اما امر به معروف برای این است که کسی عالماً عامداً دارد گناه می‌کند. او که جاهل نیست، او که غافل نیست، او که ساهی [سهو کننده] و ناسی [ فراموش کننده] نیست ما آیه و روایت بخوانیم.
هر کدام از این ها باشد، دیگر داخل در مساله امر به معروف و نهی از منکر نیست.
امر به معروف برای جایی است که کسی عالماً عامداً دارد گناه می‌کند. آن وقت ما دیگر معلم نیستیم؛ ما مرشد نیستیم؛ ما مبشر نیستیم؛ ما منذر نیستیم؛ ما فرماندهیم؛ امر می‌کنیم. بر او واجب است که حرف ما را گوش دهد. چون ما داریم امر می‌کنیم.
اگر ما به کسی گفتیم عفاف را رعایت بکن، رعایت نکرد، ۲ تا گناه کرد؛ یکی ” قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ ” را عمل نکرد. یکی فرمان ما را اطاعت نکرد.
این که فرمود: ” المُؤمِنونَ وَالمُؤمِناتُ بَعضُهُم أَولِیاءُ بَعضٍ “[توبه: ۷۱] ما ولایت داریم نسبت به یکدیگر؛ ولی یکدیگر هستیم. مولّی علیه باید حرف ولی را گوش دهد.»
پیاده سازی سخنرانی