چقدر عجیب است که مدتی است چهارشنبه ها برایت می نویسم…روز جهنم!و خبرهای بد٬خبرهایی که می دانیمشان ولی خودمان را به جهالت میزنیم٬غمهایی که سنگین تر از توانمان است ولی پذیرایشان می شویم همه زاده روز جهنم اند!
خوب من؛
چه سخت می تپد قلبم نمی دانی و چه غریبانه اشکهایم را از چشمها پنهان می دارم حال آنکه نیاز دارم تا بار تلخ شانه های بیمارم را لختی زمین بگذارم و بیاسایم و در حسرت غمبار روزهای پر از پرواز بر بالهای زخم خورده و ناتوانم سوگوار باشم…این هراس و وحشتی که وادارم می کند فرار کنم و در اوج پرواز زمینگیر شوم…آخ که یارای نوشتنم نیست.
….
گریستن روی کدام شانه پیش آمده؟!من که در تمام شکوه دنیای تو٬هستی پررنج خویش حتی دیواری برای تکیه زدن نداشتم چگونه حالا با این رنج عظیم می توانم ریزش مهرواره های روحم را بر عطش شیطانی زمین شاهد باشم؟
می خواستم خودم بروم و جواب ام.آر.آی را بگیرم…نتوانستم!مدام خیال هراس انگیزی از روبرو شدن با واقعیتی تلخ و صحنه ای که بارها در خیال ترسیمش کرده ام و منگی خاصی مرا از رفتن باز داشت…مهدی رفت و من در انتظار دانستن آنچه می دانستم خواب آلوده بودم و مست…
برای ساعت ۸ شب نوبت ویزیت داشتم و این یعنی همراه شدن با داداش احمدم؛افشای درد…نه!نمی توانست اتفاق بیافتد…نمی دانم چرا سرم گیج میرود….نباید با من همراه شود حالا حتی اگر بماند برای دوشنبه مهم نبود٬حادثه اتفاق افتاده بود ٬تیر فروتر می رفت٬زخم عمیق تر می شد و اندوه در رگهایم سراسیمه تر و جاری تر میجوشید…بگذار دو سه روزی بگذرد…مهم نیست…مهم نیست!
می نویسم…شاید روزی قادر به نوشتن نباشم…خواهم کشید شاید روزی قادر به کشیدن نباشم٬خواهم بافت٬خواهم خواند تا آنجا که بتوانم٬خواهم رفت آنقدر که خسته شوم…خواهم بود تا مرز نبودن…خواهم خندید تا روزیکه گریستن تنها توانم باشد…
(چهارشنبه ـ ۷/۸/۸۰ -یک خاطره تلخ!)
…عبورت
عبور ساده چکاوکی است
میان نیزارهای بودن خویش
و حضورت
عادت بی تکرار هر شبم
و چشمانم
تماشاگرانی پر فریاد
ــ گنگ!