ماندم خموش و آه که فریاد داشت درد*

امیر هیچوقت برایم گل نخرید. غیر از دسته گل شب خواستگاری. هر وقت می‌خواستم پلاسیده‌ترین گل ممکن در گلفروشری را می‌گرفت. بلد نبود؟ چرا بلد بود. شبی که برای دلجویی از زرمان رفتیم گفتم چند شاخه گل بگیرد، چنان دسته گلی گرفت که شب خواستگاری نگرفته بود.

مرداد ۹۶ داشتیم از ام‌آرآی برمی‌گشتیم. سر چهارراه قشنگی که اسمش خاطرم نیست پشت چراغ قرمز بودیم که گفت گل می‌خواهی؟ ما خیلی از آن چهارراه گذشته بودیم و هیچوقت گلفروش نداشت. برگشتم سمت شیشه سمت خودم و مردی میانسال با دو دسته‌گل سفید و صورتی ایستاده بود. سفید را انتخاب کردم. گفت من پول ندارم خودت بده. از کیفم ده تومن داد به مرد و من با قلبی هزاران هزار تکه در حالیکه رزهای سفید زیبا را بغل کرده بودم بغض هزاران هزارانم را بلعیدم. این تنها عکسی است که از آنها گرفتم. آمده بودند حالم را خوب کنند اما نشده بود.

آمدم تبریز بارها و بارها برای خودم و مادر گل گرفتم. عقده نبود من مجرد بودم همیشه برای خودم گل می‌گرفتم و هدیه اگر می‌خواستم بدهم یا گل می‌دادم یا کتاب. گل‌هایی که می‌آمدند تنهایی‌هایم را پر می‌کردند. شقایق‌ها، داوودی‌ها. هنوز هم گل نمی‌خرد. هنوز هم اصرار کنم بی‌ریخت‌ترین گل گلفروشی را انتخاب می‌کند. یکبار هنوز تهران بود آمده بود دیدنم. گفتم برایم داوودی سفید بگیرد. بعد که رفت دیدیم خانه پر شد از حشره. دیدیم شاخه‌های گل پر از حشره است. بلد نیست شاید. افسوس چهارراه‌های تبریز گل نمی‌فروشند. الآن یک دسته بیست تایی گل رز سر چهارراه‌های تهران چند است؟

* سایه