دیروز عصر، یکی از پادکستهای قدیمی چنل بی را گوش دادیم. طبق معمول رفتم تا عکس‌های مربوط به پست را ببینم. پادکست درباره ساحره سوزی در گینه نو بود. انتهای مطلب رسیدم به کامنت‌ها. چه چیزی باعث شد مردم ایران اینطور از مملکت خود بیزار باشند که گینه نو را با ایران یکی کنند؟ اصلاً آیا پادکست را گوش داده بودند؟ اصلاً می‌فهمند درباره چه چیزی دارند نظر می‌نویسند؟
این نفرت از ایران ربطی به اسلام و جمهوری اسلامی ندارد. ادبیات قرن گذشته، دست‌پخت روشنفکرهای صد من یک غاز از فرنگ برگشته بی‌بته‌ای است که هنوز جریان دارد. خود حقیرپنداری در کنار خون آریایی. شلم شوربای استثمار غربی.