انّ الانسان ظلوماً جهولاً*

ای‌ آفریده شده بر اساس اعتدال، ای‌ به وجود آمدهٔ مراعات شده در تاریکی‌‌های‌ ارحام، و پرده‌های‌ بسیار، تو از عصاره گِل آغاز شدی‌، و تا مدتی‌ معلوم و زمانی‌ معین در جایگاهی‌ آرام نهاده شدی‌. در حالی‌‌ که جنین بودی‌ در شکم مادر جنبش داشتی‌، نه سخنی‌ را می‌‌توانستی‌ بگویی‌، و نه صدایی‌ را می‌‌شنیدی‌. آنگاه از قرارگاهت به سرایی‌ آورده شدی‌ که آن را ندیده بودی‌، و راههای‌ سودش را نمی‌شناختی‌. چه کسی‌ تو را در کشیدن غذا از سینه مادرت هدایت کرد؟ و چه کسی‌ تو را به هنگام نیاز به آنچه نیازمند و طالب آن بودی‌ آشنا نمود؟

هیهات! آن که از توصیف موجودی‌ که دارنده شکل و اعضاء و اندام است ناتوان است از توصیف خالقش ناتوان‌تر، و از درک آفریننده از طریق حدود و اندازه‌های مخلوقات دورتر است.