قرآن امرکننده و نهی کننده است، خاموش و گویاست، حجت خدا بر مردم است، بر آن از خلق خود پیمان گرفت، و آنان را در گرو قرآن قرار داد، نورش را تمام و دینش را به آن کامل کرد، پیامبرش صلّی اللّه علیه وآله را قبض روح کرد در حالی که از رساندن پیام هدایت به مردم به وسیله قرآن فارغ شده بود. پس خدا را بزرگ شمارید آنچنان که او خود را بزرگ شمرده، زیرا خداوند چیزی از دینش را از شما پنهان نکرد، و امری را که مورد رضایت یا کراهتش باشد وا نگذاشت جز اینکه برای آن علامتی ظاهر و نشانه‌ای محکم قرار داد، که یا از منکر نهی می‌‌کند و یا به معروف دعوت می‌‌نماید. پس خشنودی و خشمش در گذشته و حال یکسان است. و بدانید خداوند هرگز از شما خشنود نمی‌‌شود به چیزی که به خاطر آن بر گذشتگان خشم گرفته، و هرگز بر شما خشم نمی‌‌گیرد به خاطر چیزی که به آن از پیشینیان خشنود شده است.
از خطبه ۱۸۲ نهج‌البلاغه