سر نماز ذهنم با بسم الله الرحمن الرحیم دَم گذاشت به این بام به آن حوض پریدن. فکر کردم خدا از پیامبرانش چیزکی به یادگار برداشته ریخته در دامان ما بندگان متوسط -که نه خوبی عیسی را داریم نه بدی قارون را**- که ادبمان کند. که یادشان زنده بماند در طول زمان و هدایت بنی بشر. توبه آدم(ع)، کشتی نجات نوح(ع)، از ابراهیم جان که دیگر چه بگویم که گفته نشده باشد، موسای کلیم‌الله(ع) هم که با هارون(ع) خود جان اسلام ما شدند، از حضرت عیسی(ع) نبوت و امامت از کودکی، حضرت یحیی(ع) سر بریده از نهی از منکر، و الی ماشاالله.
القصه سلیمان(ع) هم نامه‌اش به ملکه سباء را با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز کرده بود(نمل:۳۱). خدا نیز سوره‌هایش را با آن آغاز می‌کند. یادمان می‌دهد اینطور باشیم.
خب، نماز تمام شد و بر باد رفت. ذهن این چموش سر به هوای همه هستی بر باد ده هم نشست سر جایش. این بود انشای من.
* شوری:۲۳
** دکتر شریعتی