«در ۲ دیدار از ۵ دیدار اخیر رهبر انقلاب، وقتی جمعیت شعار داد «ای رهبر آزاده آماده‌ایم آماده» رهبری در یکی از دیدارها پاسخ دادند: «این آمادگی‌ها باید بیشتر شود» و در دیدار دیگر گفتند: «این آمادگی‌ها باید به مرحله عمل برسد.»
شما را نمی‌دانم اما من، از این دو جمله، «گلایه» می‌فهمم. گلایه‌ای که می‌گوید «شعار بس است امت حزب الله! یک اقدامی بکنید!»
شما را نمی‌دانم اما من از ۵ دیدار اخیر رهبری، «خواهش» و «تمنّا» می‌فهمم! که آقایان! بانوان! علمای اسلام! خطر مشارکت پایین در این انتخابات وجود دارد…
احساس می‌کنم اصلا خیلی‌ها دیدارهای اخیر را ندیدند و برایشان فرمایشات زعیم شیعیان مهم نیست! و نگرانی را در صدای آقا نشنیدند. که اگر دیدیم و شنیدیم و هنوز با خیال راحت، مشغول کارهای روزمره‌ای هستیم که اسمش را به هر طریقی گذاشته ایم «وظیفه و تکلیف»، خیلی نامردیم. این چه تکلیفی است که ما را از امر مستقیم و قطعی نائب امام زمان(عج) باز میدارد؟
در حالی که دغدغه اصلی آقا در شرایط کنونی افزایش مشارکت است، ما هیچ برنامه و طرح و اراده‌ای برای آن نداریم. دقیقا مثل ده‌ها مطالبه بر حق ولی امر در ده‌ها مورد متفاوت از ما که با شعار خواستیم تحقق ببخشیم!!
خدا رحمت کند حاج قاسم را که در وصیت‌نامه‌اش اش نوشت: «من حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای را خیلی مظلوم و تنها می‌بینم. او نیازمند همراهی و کمک شماست.» بچها هر جمله رهبری در دیدارهای اخیر، این ندای امیرالمومنین علیه السلام خطاب به مردم کوفه در گوشم نواخته می‌شد:
«شما را براى جهاد با دشمن دعوت کردم امّا کوچ نکردید، حق را به گوش شما خواندم ولى نشنیدید، و در آشکار و نهان شما را دعوت کردم اما اجابت نکردید؛ صاحب شما خدا را اطاعت میکند اما شما از او حرف‌شنوی ندارید
و صاحب اهل شام معصیت خدا را میکند اما او را اطاعت میکنند.» (نهج البلاغه، خطبه۹۷). گاهی گفتید هوا گرم است گاهی گفتید سرد یا گفتید زمان کشت و کار.
ما اهل کوفه نیستیم؟»
چقدر دلم می‌خواست چنین متنی بنویسم. که پروژه کاستن مشارکت در انتخابات به دست همین منسب‌داران مجلس و دولت و قضاییه در حال انجام است. که پیوند محکم اراده «امام-امت» شکسته شود و «حکمرانی نو» یا هر بنججلی که درکلاه شعبده دارند را در هرج و مرجی کمرشکن به مردم قالب کنند. نوشته‌ام و باز می‌نویسم روز قیامت در برابر احتجاج این پیر جملگی پاسخگوییم. تک به تک. و ما مدعیان بیشتر.
نگذاریم عمروعاص و ابوموسی اشعری، بازی برده را واگذار کنند. رفیق سفتی باشیم. امام جز صلاح جامعه‌اش چه می‌خواهد؟ امام به تنهایی چه دارد؟