دیروز روز خوبی بود، با خاطره‌ی شیرینی، می‌توانست ادامه پیدا کند. می‌توانستم تا وقتی این مطلب(+) را نخوانده بودم، مزه‌مزه‌اش کنم و لذت ببرم. اما وقتی این (+) را خواندم، گویی تمام دنیا هوار شده باشد روی قلبم، یا کسی با دستانِ نیرومندی تمام سینه‌ام را بفشارد، بی‌قرار و اندوهگینم کرد. می‌دانید؟ تنها ملتی…Continue reading موج جدید انسان‌ستیزی

آخر هفته‌ی شلوغ ولی خوشی را پشتِ سر گذاشتیم. دیدار مجدد با راحیل و حنانه و البته طیبه، به همراهِ لیلا و حسین، آن هم در خانه‌ی کوچکِ خوشبختی‌مان لذیذ بود و به یادماندنی. حتی آن آشپزی هول‌هولکی همراهِ لیلا، حتی نوشیدنِ چای در استکان‌های کمرباریک. شوخی‌ها، خنده‌ها … فرداش هم رفتیم نمایشگاه. تصور می‌کردم…Continue reading بیست و چهارمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران!

خوب می‌دانی چقدر سخت شده است حالا برایم نوشتن، نه چون دیگر اندوهی نیست، که نوشتنِ خوب، خوبْ اندوهی می‌طلبد. و نه که اندوه، دامنِ گسترده‌ی عشق باشد که هرگز تا بدین پایه عاشقِ راستین نبوده‌ام، مطمئن. می‌دانی که نمی‌توانم با این انگشتانِ سوخته، همراهی کنم، سرایش این‌روزهایمان را. گاهی که هجوم دلکش مهربانی‌هایت، سینه‌ی…Continue reading یک عاشقانه‌ی ناآرام

یک جمعه‌ها بود و برنامه‌ی فیتیله‌ها و عموها. عین بچه‌ها می‌نشستم به تماشای ابتکارهای عموهای فتیله، هنرمندی‌هاشان. دستکاری‌شان در مشهورترین ترانه‌های دنیا و گریم‌های سردستی و ساده و سبیل‌ها و ریش‌ها و عصاها. حتی کلاه چین‌دار نی‌نی‌ها، سخنرانی‌هاشان. بعد یک‌هو هم عموقناد رفت و هم عموها و بعد یک مجری آمد با موهای فرفری که…Continue reading فیتیله، دیگه تعطیله!